Gówniana sprawa

Miś jest cierpiący. Wprawdzie wcale po nim tego nie widać, ani oznak na ciele nie ma. Jednakże pieluchy twierdzą inaczej. Nie jest dobrze.
Dużo wody, dominacja zieleni i galaretkowate grudy. Obrzydlistwo. A do tego ten smród. Jakby coś gniło od miesiąca.
I tak, ponawiamy wizyte u lekarza. Leki, które dostaliśmy, najwyraźniej nie działają tak jak powinny. A i sam Miś ma problem z ich przełknięciem.
Zdecydowanie nie znalazły aprobaty :)
Jakby tego było mało, doktorki kazały nabiał odstawić. A Miś mleczny jest. Kolacji jeść nie chce, obiadów zresztą też. Pije tylko wodę i tęsknym wzrokiem zerka w kierunku swojej butelki.
I cóż począć?

Ale abstrachując nieco od tematu, gdy wracaliśmy dziś do domu z małych zakupów, udeżył mnie znacznie pewien widok.
Słońce na niebie biczuje promieniami. Temperatura w cieniu pokazywała 28'C.
Zegar wskazywał godzine 13 z minutami.
A tu idzie sobie kobita, pcha z wysiłkiem wózek, w którym spało dziecko nie duże. Zapytacie, co w tym widoku takiego złego? Powiem Wam. Pełna eksponacja biednego dziecka na promienie słońca. Żadnego nakrycia głowy, żadnego daszku, żadnego cienia.
Matka oczywoście odziana i chroniona przed pogodą. Oksy na nosie, czapa na głowie. Czy to mnie pokićkało, że się zdziwiłam, czy raczej moje oburzenie jest słuszne? W sumie teraz to już sama nie wiem.
Choć zauważyłam, że to dość popularne zjawisko.